Berneński Pies Pasterski

Sheltie's

Berneński Pies Pasterski jest pięknym psem, ale w żadnym wypadku nie może być kupowany z powodu jego urody jako ozdoba do ogródka. To duży pies wymagający sporych nakładów finansowych, czasu a przede wszystkim miłości i nie każda osoba tym wymaganiom sprosta.

Rasa powstała w 1892 roku w Szwajcarii, pierwsze hodowle zaczęły działać już w roku 1905, a rasa zostaje uznany dopiero w 1913 roku. Berneńczyki były używane przed górali szwajcarskich jako psy stróżujące oraz pomagające w pracach gospodarskich, m.in. były odpowiedzialne za ciągnięcie wózków z mlekiem na targ.

Rodzina:
Berneńczyk jest przede wszystkim psem rodzinnym ogromnie przywiązanym do swojego właściciela, stąd nie nadaje się do trzymania w kojcu (a tym bardziej na łańcuchu) czy wyłącznie na zewnątrz, bez kontaktu z właścicielem. Berneńczyk musi mieć bardzo bliski kontakt ze swoją rodziną.
Berneńczyk nie jest psem obrończym, ale w większości sprawdza się jako stróż, jednak odstrasza tylko swoim wyglądem, gdyż najczęściej bez problemów akceptuje wszystkich gości.
Nadaje się do rodzin z dziećmi, ale jak przy każdym psie, nie wolno zostawiać dziecka samego z Berneńczykiem. Akceptuje także wszelakie inne zwierzęta.
Berneńczyk może żyć także w bloku, o ile ma min. jeden długi spacer dziennie ( plus oczywiście kilka krótszych), który powinien trwać 1,5- 2 h. Trzeba też będzie się przyzwyczaić do silnego gubienia włosa przez naszego pupila, (przez co nie jest to w żadnym wypadku pies dla alergika). W zimie pies powinien mieć także pomieszczenie, które nie będzie ogrzewane.

Aktywność:
Nie jest psem przesadnie aktywnym, ale nawet jeżeli mieszka w domu z ogródkiem wymaga jednego długiego spaceru dziennie. Pozostawiony sam sobie w ogródku może kopać i niszczyć, a przede wszystkim będzie nieszczęśliwy.
Nie jest typem sportowca, raczej nie będzie biegał przy rowerze ani towarzyszył w joggingu, preferuje spokojne, długie spacery.
Pies mieszkający w mieszkaniu, wymaga jednego długiego spaceru (1,5- 2h) oraz kilku krótszych (30 min) w ciągu dnia.
Nie nadaje się raczej dla osób zapracowanych, gdyż nie lubi sam zostawać w domu. Jednak dobrze wychowany Berneńczyk bez problemu zniesie 6-8h samotności spokojnie śpiąc na swoim posłaniu (o ile wcześniej zapewni mu się spacer).
Pies do 18 miesiąca nie powinien być nadmiernie forsowany skokami czy bieganiem, gdyż może to zbytnio obciążyć jego stawy. Szczeniak (do około 6-7 mieś.) nie powinien też chodzić po schodach (zwłaszcza w dół).

Wychowanie:
Berneńczyk jest psem, który dość łatwo się uczy, ale wymaga niekonwencjonalnego szkolenia, gdyż szybko się nudzi. W żadnym wypadku nie należy go karać, gdyż jest psem bardzo wrażliwym. Jednak wymaga konsekwentnego prowadzenia i szkolenia, gdyż w okresie dojrzewania może próbować dominować nad rodziną, (co z racji jego wielkości może być niebezpieczne, zwłaszcza dla dzieci).
Małego Berneńczyka najlepiej jest zapisać do psiego przedszkola a później na szkolenie na psa towarzysza, przede wszystkim zapewni to psu odpowiednią socjalizację.
Młode Berneńczyki nierzadko wykazują nadmierną strachliwość, w takim wypadku należy psa jak najczęściej zabierać w miejsca gdzie jest sporo ludzi i od szczenięcia nie ograniczać mu kontaktów z ludźmi i nowymi bodźcami.
Berneńczyk doskonale sprawdza się w konkursach na psie posłuszeństwo czy jako pies tropiący.

Zdrowie:
Wbrew pozorom, Berneńczyki wcale nie są najzdrowszą rasą. Między innymi, dlatego, że aktualna moda na rasę sprawiła, że rozmnaża się wszystko, nawet osobniki nie nadające się do hodowli. Nie piszę już tutaj o psach bez rodowodu, które są po rodzicach nie przebadanych, niedopuszczonych do hodowli, które nie rzadko mają poważne problemy zdrowotne i psychiczne.
Z chorób wrodzonych warto napisać o dysplazji (biodrowej i łokciowej), chorobach oczu, nerek, serca. Poza tymi berneńczyki często zapadają na choroby nowotworowe (rzadko, który Berneńczyk umiera z przyczyn naturalnych).
Trzeba też wziąć pod uwagę, że leczenie Berneńczyka jest dużo bardziej kosztowne niż innych mniejszych ras.

Pielęgnacja:
Berneńczyk nie wymaga jakiejś specjalnej pielęgnacji. Wystarczy czesanie 2-3 razy w tygodniu i kąpiel w miarę potrzeby (psy w mieście bardziej się brudzą). Dużą uwagę należy zwrócić na pielęgnacje uszu, w których często rozwija się stan zapalny.

Żywienie:
Młody Berneńczyk wymaga doskonałej karmy, gdyż dobre żywienie będzie procentować w przyszłości. Najlepsza jest karma dla ras dużych czy olbrzymich z dodatkami na stawy. Oprócz tego młodemu psu należy osobno podawać odżywki na stawy, które wpłyną na prawidłowy ich rozwój. Nie należy przesadzać z ilością odzywek mineralnych i stosować je pod kontrolą weterynarza.

Pies czy suka:
-suczki są mniejsze, lżejsze, są bardziej ostrożne, ale też bardziej opiekuńcze, mają 2 razy do roku cieczkę (trwająca 21-28 dni), podczas której powinny być pilnowane, częściej linieją,

-psy są duże, masywne, z długą, imponującą szatą, mają bardziej niezależny charakter.